Μία γεύση από την έκθεση του ταλαντούχου Βαλενθιανού καλλιτέχνη LUIS BAU PIQUER με τίτλο Eternal Life

Όταν ο χρόνος ήταν νέος και το χάος κυριαρχούσε,

η Γη γεννιόταν και έτρεμε.

Η φωτιά την τύλιγε στον χορό της,

ένας κόσμος σκιών, χωρίς ανάπαυλα ή ελπίδα.

Ο ουρανός στις φλόγες, κόκκινος και κάρβουνο,

έκαιγε στην πυρετό του σχηματισμού του.

Οι άστρα έπεφταν, ουράνια τύμπανα,

χτυπούσαν τη πέτρα, σφυρηλάτησαν τις στρατιές τους.

Ο μάγμας κυλούσε, ένα ποτάμι φλεγόμενο,

ύφαινε τοπία ακόμη να συλληφθούν.

Ατμός στον αέρα, κυκλώνας ορυκτός,

ένα χορωδιακό αστέρων κοίταζε το κατώφλι.

Από εκείνο το οργισμένο χάος, από το σκοτάδι του,

αναβλύζει ένας χτύπος, υπόσχεση αθανασίας.

Ω, άγρια Γη, λίκνο της φωτιάς/ σφυρηλάτη του χθες,

πλάστηκες μόνη σου, χωρίς ηρεμία ή παρακλητική/ χάραξες στις στάχτες σου την επιθυμία.

Τα παιδιά σου γιορτάζουν, στο πέρασμά τους,

το ίχνος του Άδη που τους είδε να αναδύονται.

CANTO EÓN HÁDICO

Cuando el tiempo era joven y el caos reinaba,

la Tierra nacía y temblaba.

El fuego la envolvía en su danza,

un mundo de sombras, sin tregua ni esperanza.

El cielo en brasas, de rojo y carbón,

ardía en la fiebre de su formación.

Caían los astros, tambores celestes,

golpeaban la roca, forjaban sus huestes.

El magma corría, un río encendido,

tejía paisajes aún por concebir.

Vapor en el aire, ciclón mineral,

un coro de estrellas miraba el umbral.

De aquel caos furioso, de su oscuridad,

brotó un latido, promesa de eternidad.

Oh, Tierra salvaje, cuna del fuego/ fragua del ayer,

te forjaste sola, sin calma ni ruego/ tallaste en tus brasas el querer.

Tus hijos celebran, en su devenir,

el rastro del Hádico que los vio surgir.